Category: บทภาวนา อนัตตา

    ความจริงข้อหนึ่งที่สำคัญ เธอให้คุณค่ากับการยอมรับมากเกินไป ช่างใส่ใจเสียงจากผู้อื่นทุกวัน ยิ่งกว่าลมหายใจ . เอาการยอมรับไปได้หรือ เมื่อเธอตายแล้ว ร่างกายหายใจ เข้า ออก เรื่อยๆ ด้วยคำชื่นชมอย่างนั้นหรือ . สิ่งที่เขาคิดว่าเธอเป็น เพียงเงาสะท้อน บนผิวน้ำลำธารการรับรู้ กระโจนลงไปหาก็แค่เปียกปอน คว้าได้แต่น้ำเหลว . ความคิดเห็นเปลี่ยนแปลงตลอด อายตนะและผัสสะมิใช่ตัวตน สายตามิได้ให้ค่าหรือทำร้าย ยิ่งไขว่คว้ายิ่งสูญเสีย และสับสน . ไม่จำเป็นต้องอยากมีตัวตน เพื่อดำรงอยู่ ไม่จำเป็นต้องสู้หรือรัก มุมมองเขา ยอมรับ คือ “ยอม” ต่อการ “รับ” รู้ สรรเสริญหรือสาปส่ง มิใช่ของเรา . แท้จริงการยอมรับจำเป็นมากเพียงใด เพียงเธออยู่กับลมหายใจอย่างเต็มเปี่ยม ขณะนั้นจิตต้องการ การยอมรับหรือไม่ สายตาเขามีผลต่อชีวิตเธอหรือเปล่า . มุมมองมิใช่ตัวตนใคร เมื่อตัวเขาและตัวเราก็ว่างไร้ สิ่งใดจักไขว่คว้า การยอมรับ . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส… Continue reading เธอให้คุณค่ากับการยอมรับมากเกินไป

    เธอไม่จำเป็นต้องกลัวว่าชีวิตจะไม่มั่นคง ชีวิตไม่ใช่ความมั่นคงตั้งแต่ต้น แผนการใดของคนจึงจะแน่นอน เมื่อไม่มีความแน่นอนตั้งแต่ไหน . ความคาดหวังผูกมัดคาดรัดใจ แต่สิ่งใดเป็นไปตามใจอย่างแท้จริง ความกลัวและความคาดหวังทำร้ายเธอ มิใช่ความไม่เที่ยง . จะรักษาชีวิตหรือรักษาแผนการไว้ เธอจะชนะความไม่แน่นอนด้วยกำแพงได้ไหม เพราะความกลัวจึงคาดหวัง จึงกอดรัดแผนการต่างๆ อย่างหมกมุ่น . ต้นไม้วิตกกับวันพรุ่งนี้หรือเปล่า เขาไม่ได้ดิ้นรนเพราะความอยาก จึงมั่นคงเพราะอยู่กับที่ไม่เอาใจออกไป มิต้องพึ่งพาแผนการอันแยบยล . อย่าครุ่นคิดจนเคร่งเครียดไปเลย อยู่กับความไม่แน่นอนให้เหมือนต้นไม้ที่หยั่งราก ไม่หนี ไม่สู้ กับความเป็นจริง หยุดอยู่ตรงนั้นแล้วสิ่งที่หา เธอก็จะเจอ . ไม่คิดเป็นเจ้าของชีวิต จึงไม่ทุกข์เพราะชีวิต เหมือนที่เขาอยู่ในกระถางก็งอกงาม ไม่คิดหนีความไม่ยั่งยืน จึงออกดอกออกผล . ชีวิตเป็นเพียงการเปลี่ยนแปลง วันนี้ พรุ่งนี้ ไม่ใช่ความเที่ยงแท้ ความทุกข์ความเสื่อม ไม่อาจหนีไม่อาจสู้ . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์… Continue reading อยู่กับความไม่แน่นอนให้เหมือนต้นไม้ที่หยั่งราก

    ลมปากมิใช่ตัวตน ฝากใจไว้ก็ปลิวว่อน พัดมาก็ผ่านไปเท่านั้น จะกำลมไว้เพื่ออะไร . หากเธอยินดีหรือยินร้ายกับวาจา เอาคำพูดคนเป็นอารมณ์แก่ใจ เท่ากับปั้นความว่างเปล่าเป็นอัตตา ถือมายาเป็นจริงจัง . ผู้เอื้อนเอ่ยอาจใส่ใจเพียงน้อย แต่เธอผู้กำลมใส่ใจมากยิ่งกว่า คำพูดแม้งามและน่าคล้อย ก็เพียงสายลมอนัตตา . อย่าให้ใจเธอเป็นกองไฟให้ลมกระพือ อย่าพยายามชกลมชกอากาศ อยากเอาชนะวาจาได้อะไรบ้างหรือ ผู้เหนื่อยล้าคือเธอผู้สู้อากาศธาตุ . ลมจากปากมิใช่ตัวตนใคร จริงลวงต้องมองไกลพ้นภาษา กลิ่นอาจหอมกล่อมเคลิ้มใจ แค่แกว่งไกวมิได้พาให้สูงส่ง . ฉันเพียงรับรู้ลมว่าเป็นลม เสียงที่กระทบเป็นแค่สรรพเสียง วาจาจับต้องไม่ได้เลย รู้ว่ามี มิพึงถือสา . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๒๓ ๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๓   ติดตามอ่านบทความ… Continue reading อย่าให้ใจเธอเป็นกองไฟให้ลมกระพือ

    เมื่อเธอถือว่าที่ใดคือพื้นที่ปลอดภัย ที่นั่นก็อันตรายเกินไป ความประมาทมักเกิดจากความพอใจ พึงฟังสิ่งที่ชังไว้บ้างเพื่อเตือนตน . รั้วที่ล้อมไว้ป้องกันก็เป็นคุกได้เช่นกัน เธอสร้างรั้วนั้นด้วยกรรมสามสะสม * พื้นที่ปลอดภัยแค่ความเคยชินแต่งปรุง ไม่มีเส้นแบ่งจริงแท้ให้ถือได้ . เมื่อหมายมั่นว่าความเคยชินคือตัวเธอ ใจก็ถูกจองจำไว้ในนิยามอันคับแคบ สิ่งที่เชื่อว่าเป็นมักแค่ส่วนเสี้ยวความจริง เธอไม่อาจเข้าใจโลกผ่านหน้าต่างบานเดียว . เราไม่ใช่ Comfort Zone บ้านที่อยู่มาชั่วชีวิตก็ไม่อาจกลายเป็นร่างกาย แค่ความกลัวไม่มีตัวตน ดิ้นรนให้ยึดบางสิ่ง แค่ความเคยชินสมมติให้พึ่งพิง . เธอมีชีวิตในปัจจุบันไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัย ความเคยตัวคือวันวานอย่าวางใจ พื้นที่ปลอดภัย ไม่ปลอดภัยจากกิเลส ความเคยตัวนั้นเองก่อกิเลส . จงอยู่ลำพังทำเหมือนต่อหน้าคนนับร้อย ดำรงกลางหมู่คนแต่สำรวมใจเหมือนโดดเดี่ยว ฝืนต้านทานความพอใจอันเคยตัวยั่วยวน ทุกที่จึงเป็นพื้นที่ปลอดภัยที่แท้จริง . . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๒๒… Continue reading พื้นที่ปลอดภัยแค่ความเคยชินแต่งปรุง

    เธอจงเรียนรู้ที่จะกล่าวคำอำลา แม้ต่อสิ่งที่มีอยู่ตรงหน้า ต่างกำลังพลัดพรากจากกันช้าช้า แม้ความเป็นเธอที่เป็นในวันนี้ . เธอจงอำลาชีวิตทุกวันไว้ คิดการณ์ไกล ให้เหมือนอยู่เป็นร้อยปี แต่อยู่เหมือนมีชีวิต ไม่ถึงปี วันเวลามิใช่ของของเรา . เมื่อฉันกล่าวลาปีเก่าได้มากพอ จึงก้าวต่อปีใหม่ได้เต็มที่ เมื่อเราเต็มใจที่จะพราก ความกลัวที่จะพบย่อมไม่มี . จงกล่าวลาแม้วันข้างหน้า พรุ่งนี้คือพรุ่งนี้ ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น เธอไม่อาจมีเวลามากเพียงพอ เมื่อยอมรับ ทุกอย่างก็พอแล้ว . อยู่เพื่อเรียนรู้ การกล่าวคำอำลา เราจะไม่เสียดายเมื่อวันใหม่มาถึง . มีเพื่อไม่มี มิว่าวันคืนหรือสิ่งใด เธอจะเริ่มต้นใหม่เสมอ . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๒๑ ๒๕ ธันวาคม ๒๕๖๒  … Continue reading เธอจงเรียนรู้ที่จะกล่าวคำอำลา

    ความมืดมนของเขา ไม่ใช่ของเขา ความผิดพลาดตรงนั้น เป็นเพียงภาวะหนึ่ง ยิ่งเธอจ่อมจมในความมืดดำ ยิ่งนำมาใส่ใจ ความมืดมนนั้นจักเป็นของเธอ . กิเลสไม่เที่ยงแท้ ปรุงแต่งตามอกุศล บนความเผลอไผล มีสิ่งใดเล่าที่ยั่งยืน แม้ความดี ความมืดมนเพียงการอับแสง มิใช่อัตตาให้คว้าได้ . แสงและความดีที่เธอมีก็เช่นกัน . เมื่อหมกมุ่นในความผิดพลาดของเขา ใจฉันยิ่งผิดเพี้ยน เป็นไปในโลภ โกรธ หลง ความมืดมนนั้นจึงมาอยู่กับฉัน . ความผิดพลาดนั้น มิใช่ตัวตนเขาที่ล้มเหลว มันเกิดขึ้นกับเขาแล้ว เธอเพียงรับรู้ อย่านำมาใส่ในหัวใจ อย่าถือว่าเป็นของของใคร แค่ภาวะหนึ่ง มิใช่ตัวตน . เขาที่มืดมน ไม่ใช่ศัตรูของเธอ โลภ โกรธ หลง ต่างหาก อกุศลทั้งหลาย นั่นคือความผิดพลาด . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . .… Continue reading เขาที่มืดมน ไม่ใช่ศัตรูของเธอ

    ทรัพย์ที่มีมิใช่ของเธอ หนี้สินมิใช่สิ่งที่ถือได้ เงินมาเงินไปแค่ชั่วคราว ดีใจ เสียใจ กับสิ่งเหล่านี้ ดั่งยินดี ยินร้าย กับสายลม . ไม่มีทรัพย์ใดพ้นจากไตรลักษณ์ เธอเป็นลูกหนี้ของกรรมเสมอ เกิดจากเหตุ มิคงทน และว่างเปล่า ได้มาเพียงเพื่อเสียไป . หนี้สินและรายจ่ายมิใช่ทุกข์ ใจที่กลัวและอยากจึงหวั่นไหว เพียงรูรั่ว อย่าเอาตัวลงไปติด แค่หน้าที่ชีวิต มีเพื่อสละ . ทรัพย์ เพียงกรรมและการใช้ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วล่วงลับ เธอมิได้เกิดมาเป็นเจ้าของอะไร อย่าเอาตัวตนและอยากไปแบกรับ . สิ่งที่มีและไม่มีไม่ใช่เรา สิ่งที่ต้องเสียไปไม่อาจยึดถือ ภาระคือหน้าที่ซึ่งสอนธรรม เราไม่สูงหรือต่ำ ตามจำนวนสิ่งไม่ยั่งยืน . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา”… Continue reading ไม่มีทรัพย์ใดพ้นจากไตรลักษณ์

    ชีวิตไม่ใช่ความมั่นคงและเที่ยงแท้ เธอรู้ความจริง แต่หลบหนี เพียงเฝ้าสะสมความเป็น ความมี ก่อความรู้สึกว่ามีตัวตน . ชีวิตของเธอไม่ใช่ของเธอ ร่างกายมีจุลินทรีย์และชีวิตมากมาย จะโกรธ กลัว กับคำว่ากล่าว ทุกข์และความผิดพลาดไปไย ตรงไหนคือชีวิตเธอที่จะถูกกระทำ . ชีวิตเราไม่มีอยู่เป็นตน แค่การรับรู้โลกมานึกคิด เกิดดับทุกขณะนาที ดำเนินไปในความว่างเปล่า . เมื่อฉันถือชีวิตเป็นฉันเมื่อใด ชีวิตก็เป็นของหนักให้เหนื่อยล้า เพียงดำรงดั่งว่ายน้ำในทะเล ฉันไม่ต้องแบกทะเลหรือกล้ำกลืน . ชีวิตไม่ต้องผูกไว้เพื่อรักษา เธอแค่ปล่อยให้ดำเนินไป ไม่ต่อต้านชีวิต สิ่งใดที่เกิดกับเราเป็นส่วนหนึ่งของทาง . แต่ละก้าวที่เดิน แต่ละลมหายใจ แต่ละขณะที่กระทำ ตรงนั้นคือชีวิต . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๑๘ ๒๓… Continue reading ชีวิตไม่ต้องผูกไว้เพื่อรักษา

    อย่าดูถูกตัวเองเลย เธอเพียงคิดผิดพลาดและหลงลืม อย่ายกตนขึ้นเบ่งเลย ความเก่งแค่มาตรวัดชั่วคราว เธอไม่ใช่ความโง่และความฉลาด . ปัญญาดีเป็นการปรุงแต่งของใจ ร้อยเรียงนานาข้อมูลที่รับรู้ ความเก่งจึงมิใช่ของเราและใคร เธออย่ามัวพะวงอวดอ้างเลย . เราต่างก็ยังหลงและไม่รู้ ตราบที่ใจยังทำตนทุกข์อยู่ร่ำไป อย่าหงุดหงิดกับความเขลาของเขาเลย เธออาจหนีความโง่นี้ในตนอยู่เช่นกัน . เมื่อสังขารเสื่อมโทรมและตายจาก เก่งแค่ไหนก็เอาไปไม่ได้ ฉลาด…ไว้ใช้อยู่อย่างไม่ประมาท ที่ไว้ประดับเป็นคุณค่า ยังโง่อยู่ . ปัญญาจะกางปีก เมื่อเปิดกรงนิยามเก่งและโง่ เรามิใช่ทั้งสองสิ่งนี้ ใจเพียงหมายมั่นไว้ จากความยินดีและผิดหวัง . เธอแค่ทำได้หรือไม่ได้ในตอนนั้น มิใช่ตัวกำหนดปัญญาที่มี บางครั้งมิใช่เพราะเขลาจึงพลาดไป แค่ยังต้องศรัทธาตนเองมากกว่านี้ . ความเก่งเพียงความพร้อมของกายใจ ไม่อาจถือไว้ประดับหรือครอบครอง ความโง่บ่มจากหลงขาดสติ เมื่อน้อมรับไม่หนีหรือสู้ความจริง ใจก็ผลิปัญญาแท้ . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์ “บทภาวนา… Continue reading อย่าหงุดหงิดกับความเขลาของเขาเลย

    เธอกังวลใจไปก็เท่านั้น ความคิดมักปรุงให้เกินจริงเสมอ นั่งตรงนี้ให้ใจสงบ เมื่อน้ำนิ่งตกตะกอน เธอจะเห็นน้ำนั้นอย่างชัดเจน . อย่าถือความกังวลเป็นหน้าที่ของเธอ อย่าปล่อยให้ความคิดบดบังหัวใจ อย่าให้ความกลัวทำร้ายเธอกว่านี้ หน้าที่ของเธอคือปัจจุบัน . เมื่อฉันหลงไปในห้วงจิตตีความ คุณค่าและปัญญาที่มีก็หล่นหาย เมื่อทึกทักสิ่งต่างๆ เป็นของฉัน ใจยิ่งกลุ้มรุมร้อนกระวนกระวาย . ความกังวลไม่ใช่หัวใจของเรา เพียงการคิดวนไปในความว่าง อนาคตยังไม่มี กังวลใจเกิดขึ้นได้อย่างไร เพียงกลัดกลุ้มเพราะเกาะกุม สิ่งที่ไม่มี . นั่งดูอยู่ตรงนี้ก่อน ความคิดที่เกินเลยเหล่านั้นมาจากไหน เราเหมือนผู้วิตกกับฝุ่น ในขณะพื้นผิวนั้นยังเงางาม . ความกังวลใจไม่ใช่ตัวตน สิ่งที่กังวลไม่ใช่ของใจ ความกังวลจะเกิดขึ้นได้อย่างไร เมื่อเราก็เป็นอนัตตา . นั่งดูตรงนี้ก่อน ไม่มีของวางอยู่ฝุ่นจะจับอะไร หากมีของอยู่ แค่ยกตัวเธอออกไป ความกังวลจะเกิดขึ้นได้อย่างไร . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์… Continue reading ความกังวลไม่ใช่หัวใจของเรา