สนทนากับเจ้าตัวเล็ก…เด็กน้อยภายใน
ตอน …เมื่อฉันอิจฉา…
โดย สุพัตรา
ฉัน : เด็กน้อยฉันมาแล้ว มาคุยกันเถอะ!
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันก็มาแล้ว เย้! คิดถึงเธอจัง
ฉัน : ฉันก็คิดถึงเธอ
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : เธอเป็นอะไรรึปล่าว ?
ฉัน : ปล่าว ฉันไม่เป็นไร แต่คือ…วันนี้ฉันรู้สึกอิจฉาเพื่อน
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : หืม! ยังไงเหรอ ?
ฉัน : เธอจะโกรธฉันมั้ย ถ้าฉันบอกว่า เป็นเธอที่เป็นคนอิจฉา ไม่ใช่ฉัน
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : อะไรนะ! เธอโทษชั้นเหรอ
ฉัน : เอ่อ…เธอโกรธฉันเหรอ ฉันขอโทษ ฉันหมายความว่า เธออิจฉามั้ยเวลาเห็นเพื่อนๆที่เค้ามีอะไรคล้ายๆเธอพาแม่ไปเที่ยวไหนต่อไหนกัน
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ชิ! เธอก็อิจฉาเหมือนกันนั่นแหละ
ฉัน : เธอรู้สึกอย่างไรเหรอเวลาเห็นเพื่อนๆพาแม่ไปเที่ยว ?
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ก็… ฉันก็รู้สึกอยากเป็นคนที่ได้ทำอะไรแบบนั้นบ้าง ทำไมคนนี้ทำได้ แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันมีความมุ่งมั่นไม่มากพอรึปล่าว ยังตั้งใจไม่พอ พยายามไม่พอ หรือว่าฉันทำมันดีแล้วแต่มันได้แค่นี้จริงๆ
ฉัน : ลึกๆแล้ว เธอต้องการอะไรเหรอ ?
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ลึกๆแล้วฉันต้องการ…ฉันต้องการให้แม่มีความสุขมากกว่านี้ ฉันคาดหวังว่าจะทำได้ และคิดว่าฉันยังทำได้ดีไม่พอ
ฉัน : ฉันมั่นใจว่าตอนนี้แม่มีความสุขแล้ว เธอคิดว่าต้องมีความสุขมากแค่ไหนถึงจะพอ
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ !!!
ฉัน : แม่มีความสุข เธอกับฉันก็ควรจะมีความสุข แค่มีความสุขเฉยๆไม่ได้เหรอ ต้องสุขมากด้วยเหรอ
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันคิดว่ามันสามารถสุขได้อีก เค้าว่ากันว่า ลูกพาพ่อแม่เที่ยวพ่อแม่จะมีความสุขมากนะ
ฉัน : ฉันเห็นด้วย ลูกพาพ่อแม่เที่ยว พ่อแม่ต้องมีความสุขแน่นอน แต่ไม่ได้หมายความว่าถ้าไม่พาเที่ยวพ่อแม่จะไม่มีความสุข ยังมีอีกมากมายหลายอย่างที่สามารถสร้างความสุขได้ ไม่ใช่การพาเที่ยวอย่างเดียว
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ใครๆ เค้าทำได้กันทั้งนั้น !
ฉัน : แล้วใครๆ ที่ว่า เคยทำอะไรให้แม่เหมือนที่พวกเราทำให้มั้ย
แม่ของเราได้นั่งกินข้าวกับลูกทุกวัน
แม่ของเรามีลูกปอกผลไม้ให้กินตอนที่อยากกินทุกครั้ง
แม่ของเรามีลูกเดินข้างๆ คอยถือของให้ตอนไปเดินตลาดนัด
แม่ของเรามีลูกคอยซื้อของใช้ส่วนตัวให้ยามที่ต้องการ
แม่ของเรามีลูกไปเป็นเพื่อนเมื่อต้องไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล ปีละ 3–4 ครั้ง โดยที่แม่ไม่ต้องกังวลว่าจะมีลูกคนไหนว่างมั้ย ห่วงว่าลูกต้องลางาน หรือกลัวที่จะต้องไปหาหมอคนเดียว เพราะลูกๆ ไม่เคยเกี่ยงกันเลย
เธอคิดว่าสิ่งเหล่านี้ทำให้แม่มีความสุขมั้ย
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : อืม…ฟังดูแม่น่าจะมีความสุข ถ้าฉันเป็นแม่ ฉันคงจะมีความสุขมาก
ฉัน : เธอคิดว่าการได้พาแม่ไปเที่ยวยังเป็นเรื่องสำคัญต่อความสุขของแม่อีกมั้ย
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : อืม…มันก็อาจจะทำให้แม่มีความสุขมากขึ้นบ้าง แต่ถ้าไม่มีโอกาสนั้น แม่ก็มีความสุขอยู่แล้ว และยังมีอีกหลายอย่างที่สร้างสุขให้แม่ได้
ฉัน : ใช่แล้ว…เรามาสร้างสุขเล็กๆ ในแต่ละวันให้แม่โดยไม่ต้องไปยึดติดกับวิธีการดีกว่า
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ขอบคุณนะที่มาคุยกับฉัน ความคาดหวังที่จะทำสิ่งต่างๆ ได้ดี สร้างความทุกข์มาให้ฉันหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้ก็เป็นบทเรียนที่สำคัญของฉันเช่นกัน
ฉัน : ขอบคุณเธอเช่นกัน ที่ทำให้ฉันรัก และเข้าใจตัวเองมากขึ้น แล้วมาคุยกันอีกนะ
ทบทวนหลังบันทึก
ก่อนบันทึก : รู้สึกกระวนกระวาย เล่นโทรศัพท์บ้าง หาอะไรกินบ้าง นั่งสมาธิบ้าง ถ่วงเวลาไม่อยากเขียน แต่พอนั่งโต๊ะแล้วเห็นกระบวนการเขียนของคอร์สเขียนปลดปล่อยชีวิตกึ่งออนไลน์ที่วางอยู่ข้างสมุดบันทึกเลยหยิบขึ้นมาอ่าน จิตใจจึงได้สงบลงมีสมาธิพร้อมเขียน
ระหว่างบันทึก : ไม่รู้จะเขียนอะไร ก็เลยวาดรูปก่อนจนพอใจจึงเริ่มเขียน ตอนแรกๆ เกริ่นนำก็กังวลเพราะเหมือนตัวฉันกับเด็กน้อยจะทะเลาะกัน พอเข้าช่วงคำถามที่ถามเด็กน้อยว่า “ รู้สึกอย่างไร ” “ ต้องการอะไร ” ก็เริ่มมีความครุ่นคิด บีบเค้นหัวใจ หยุดคิดเพื่อตอบคำถามเป็นพักๆ จนคำถาม “ลึกๆ แล้วเธอต้องการอะไร ” สิ่งที่ตกตะกอนอยู่ในใจมันก็หลุดผลุบออกมา ร้องไห้หนักมาก ไม่เคยคิดถึงคำตอบนี้มาก่อน ต้องการให้แม่มีความสุขมากกว่านี้ คำว่า “ มากกว่านี้ “ สะท้อนความคาดหวังของตัวเองได้อย่างสะเทือนใจมากๆ
หลังบันทึก : รู้สึกโล่ง อ่อนเพลีย ง่วงมากๆ ขอบคุณตัวเองที่มาคุยกับเด็กน้อย ตอนแรกมีแว๊บว่าจะผัดวันไปก่อนเหมือนกัน รู้สึกว่าตอนนี้แม่ของเราเป็นแม่ที่โชคดีมาก อยากทำปัจจุบันให้ดีที่สุด คาดหวังกับสิ่งต่างๆ น้อยลง เราทำได้ดีมากเท่าที่ลูกคนนึงจะทำได้ แม่น่าจะภูมิใจในตัวเรานะ เห็นแม่ชอบอวดว่าลูกลาออกมาช่วยงานที่บ้าน รู้สึกภูมิใจในความเป็นแม่ของแม่ และภูมิใจในความเป็นลูกของตัวเอง เราไม่ได้เป็นคนขี้อิจฉา เราแค่อยากให้แม่มีความสุขมากกว่านี้
สุพัตรา
30/05/59
อ่านตอนอื่นๆ ได้ที่ https://www.dhammaliterary.org/?page_id=3357