คนผิดหวัง เราที่สุด คือตัวเอง

 

ลมหายใจแบกอะไร หรือว่างเปล่า
ขณะเดินทางออกเข้า-ยาวสั้น
อณูละเอียดกระทบจมูกก่อนจากไป
เหลืออะไรให้หนัก กดทับทรวง
.
ความคาดหวังจากใครบังคับเธอ
มันมาเจอใจเธอ ได้อย่างไร…
ตรึกคำถาม ตามลม ไม่ไผลเผลอ
เพื่อจะเจอต้นตอตีบตันใจ
.
สายตานั้นหรือเปล่า เขาร้าวราน
พลังงานผิดหวังหรือโกรธเกรี้ยว
เป็นวาจาบีบใจให้โรยล้า
หรือกายาเจ็บช้ำ ด้วยไม้เรียว
.
มันแค่รูป อารมณ์ เสียง สัมผัส ฯ
กระทบกับอายตนะกายใจนี้
เธอปรุงแต่งตัดสินเพื่อชี้วัด…
คุณค่าตน-คาดมัดหวังได้มี
.
สายตาเพียงภาพที่จากลา
ถ้อยวาจาคือเสียงที่ดับแล้ว
พลังงานและสัมผัส ว่างมลาย
ตอนนี้กลับเหลืออะไร-ไม่เปลี่ยนแปลง
.
คนผิดหวัง เราที่สุด คือตัวเอง
ก่อนแบ่งออกแฝงไปแก่รอบข้าง *
พาลยลยินรับรู้อย่างกลัวเกรง
แต่งตีความเอาเองไม่ถามใคร
.
คนต่างแบ่งความหนักที่ถ่วงจิต
หวังผ่อนคลายอย่างผิดทางหลุดพ้น
ขณะลมหายใจใบ้ชีวิต
สถิต ณ ผัสสะ ไร้ทุกข์ทน
.
แค่เธอเพียงรับผิดชอบที่ผัสสะ
ดูแลอายตนะใช่แบกหาม
ทำให้ดีที่สุดแต่ละขณะ
รอวาระผลิผลมิต้องห่วง
.
.
เนตัง มะมะ
เนโส หมัสมิ
นเมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน

.
.
อนุรักษ์ ครูโอเล่
คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ 41
28 มิถุนายน 2565
.
.
????อ่านบทความอื่นในคอลัมน์นี้
www.dhammaliterary.org/คอลัมน์-บทภาวนาอนัตตา/
.
????สนับสนุนการอบรม
www.dhammaliterary.org/open-course/

.
.
* การทำร้ายกันเนื่องด้วยความคาดหวัง และการทุกข์ทนเพราะความคาดหวังจากคนอื่น
ต่างสะท้อนความคาดหวังและผิดหวังในตนเอง มีเงื่อนไขและมาตรฐานใดผูกมัดใจมากก็มีโอกาสผูกมัดเช่นนั้นต่อคนอื่น กลัวตัวเองเป็นอย่างไรก็กลัวคนที่รักและห่วงในจะเป็นเช่นเดียวกัน

.

คนคาดหวัง คนถูกหวัง และสิ่งที่คาดหวัง ต่างเป็นเพียงความว่าง แม้ความหนักจากการแบกรับก็ว่างจากตัวตน